YAŞAR DOĞU

5 EKİM 1952 / MİLLİYET

Bizim oralarda bir Başpehlivanın hatırı büyüktür. Ona, bir ağadan daha çok ihbar ederler. Bu sebeple iyi bir pehlivan olmayı aklıma koymuş ve ona göre çalışmaya başlamıştım. Hiç unutmam bir yaz günü idi. Ekinleri kesmiş ve çoğunu ambara yerleştirmiştik. 0 günlerde yakın köylerden birinde bir güreş oldu. Bu güreşe bende gitmek istiyor ve bunun için can atıyordum.

Anam ileri ileri sürüp de güreşe gitmeme mani olmasın diye bir gece sabaha kadar uyuyamadım ve geri kalan mahsülü samanları taşıyıp ambara yerleştirdim. Bu defa inekle birkaç keçiyi sağdım ve sütlerini yayığa doldurup yağını çıkardım. Bilahare tekne başına oturup hamur yoğurdum. Ekmek ve çörek yaptım.

Fakat bu kafi değildi. Anama itiraz kapısı bırakmamalı idim..

Anam o gece aşağı mahalledeki bir akrabamıza gitmiş ve gece orada yatmıştı. Sabahleyin eve geldiği zaman göğsümü gere gere:

Ana dedim ben bugün öğleden sonra Aşağı Çirişli köyüne gideceğim. 
(Derhal kaşlarını çatarak sordu?) 
-Ne varmış orada? 
-Güreş var. 
-Sana ne güreşten? 
-Bana ne olur mu hiç, ben de güreşeceğim. 
(Hemen hissettim anam güreşe gitmemi istemiyor ve bahane arıyordu. Bir ara düşündükten sonra kat?i bir ifade ile) 
-Olmaz dedi, işimiz var. 
-Ne işimiz var? 
-Buğdaylar ortada kaldı. 
(Gülümseyerek cevap verdim.) 
-Ortada kalan bir şey yok. Ben buğdayları da samanları da ambara taşıdım. (Anam bir anda şaşırdı. Hayretle Sordu:) 
-Sahi mi söylüyorsun, ne zaman taşıdın? 
-Gece. 
(Anam sustu. Yine düşünüyor ve bahane arıyordu. Neden sonra: 
-Hayvanlar sağılacak, dedi. Bu gün biraz hastacayım kal da bana yardım et. 
(Adeta gurur duyarak, cevap verdim:) 
-Yatıp istirahat et ana. Ben hayvanları da sağdım. Yayığa koyup yağını da çıkardım. Biraz yoğurt çaldım. 
(Anam büsbütün şaşırmıştı. Onu yeni bahane bulmasına meydan vermeden dedim:) 
-Bu gün sana iş bırakmadım ana. Hamuru yoğurdum. Ekmekle çörek yaptım. Bir pişme meselesi kaldı. Şimdi götürüp fırına atacağım Gayri izin yerde güreşe gideyim. 
(Artı itiraz edecek bir nokta kalmamıştı. Naçar kalan annem boynunun büktü  ve:) 
-Peki git, dedi! Fakat dikkatli ol, bir yerini incitmesinler.

(Bunun üzerine yatıp birkaç saat uyudum. Öğle zamanına doğru kalkıp Çirişli?nin yolunu tuttum. 0 gün desteye güreşmiş ve karşıma çıkan üç kişiyi yenerek ortaya gödül olarak konan basma bir entarliği kazanmıştım.) Basmayı fistan yapsın diye anama verdim. Buna çok sevinmiş ve yüzümü gözümü öperek uzun uzun dua etmişti. Bu vesile ile şunu belirtmek isterim ki ben haklı veya haksız da olsa bedduadan son derece korkar ve hayır dua almayı severim. Bilhassa, anamın hayır duasını almayı... Belki tuhaf bulacaksınız ama anamı dinlemeyip te onun rızasını hilafına güreşe gittiğim zamanlar bana fena halde kızar ve hiddetle: ?İnşallah pabucuna baka kalır, yenilirde gelirsin.? derdi. Pabucuna bakmak tabiri Anadolu?da sıkça kullanılan bir ıstılahtır. Mahçup olan bir insan. Ekseriyetle başını önüne eğer ve yere bakar. Bizim taraflılar mahcup olursun yerine ?Pabucuna bakakalırsın? derlerdi.

Anamdan böyle bir beddua alıp da güreşe gittiğim zamanlar muhakkak surette değilse bile ekseriyetle yenilir ve köye ?Pabucuma bakarak? dönerdim. Her halde anamın bu kötü duası maneviyatım üzerinde çok fena bir tesir yapardı ki, güreş sırasında şaşırır, ne yaptığımı, nasıl hareket ettiğimi bilmezdim. Bir de bakardım ki, hasmım çıkıp göbeğimin üstüne oturmuş ve beni yenmiş.

Bu arada anamın gönlünü aldığım ve onun müsaadesiyle güreşe gittiğim olurdu. Böyle hallerde anam hayır duasını esirgemezdi.

Haydi benim aslan oğlum, Allah seni iki cihanda da aziz etsin. İnşallah hasmını yener ve gelirsin, derdi. Bu takdirde muhakkak galip geliri ve karşıma çıkan rakiplerimi mutlak surette yenerdim.